Με αφορμή την παράσταση Rejected που παρακολούθησα μια Τρίτη στα τέλη του Οκτώβρη 2010, θα ήθελα να μοιρασθώ κάποιες σκέψεις, τις οποίες διόλου δε θεωρώ απορριπτέες...τι θα μπορούσε άλλωστε να χαρακτηρισθεί απορριπτέο και να μην προσλάβει το κείμενο ένα χαρακτήρα μονομέρειας;
Rejected. Μια λέξη με βαθύ νόημα που διεισδύει απειλητικά στο προσωπικό μας σύμπαν και μας υποχρεώνει ακούσια να ανατρέξουμε σε κάθε μας πράξη ή έκφανση της ζωής μας, για να δούμε μήπως εμπίπτουμε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Παραδείγματα δίνει γλαφυρά η παράσταση, φέρνοντας στο φώς καταστάσεις της αόρατης ζωής μας.
Κατ'αρχάς, η γεωγραφία ενός gay ζευγαριού ( ο Χάρης και ο Χάρης ) αποτελεί ένα από τα δυνατά σημεία της παράστασης, καθώς από τη μια αναδεικνύει διακριτικά και εύστοχα το πρόβλημα της απόρριψης των ομόφυλων σχέσεων, ενώ από την άλλη ψυχογραφεί με πολύτιμη, γι'αυτό και σπάνια, ματιά τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Όμως για ανθρώπους μιλάμε, οπότε πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει κι εδώ υπερβολή, ειδικά στο θέμα των σχέσεων;
Υπερβολή που εκδηλώνεται και σε πιο classic μορφή, στις σχέσεις δύο ετερόφυλων ζευγαριών. Ιλαροτραγικές καταστάσεις, με νυγμούς και υπαινιγμούς για την απιστία, τον αναπόφευκτο χωρισμό, την καταπίεση της γυναίκας απ'τον άνδρα, την εξαπάτηση του άνδρα απ'τη γυναίκα. Προβλήματα σεξουαλικά, προβλήματα ανδρικής ταυτότητας. Η γυναίκα που συμβιβάζεται σε μια ανοικεία ζωή προκειμένου να εξευμενίσει τον Αη Βασίλη και τη Ζήνα των ονείρων της, ώστε να μη χάσει τον άνδρα που απεγνωσμένα έψαχνε, ακροβατώντας ανάμεσα σε εξειδανικευμένα πρότυπα και στη σκληρή πραγματικότητα. Και η γυναίκα που απατά, που ποθεί άλλον, που ψυχοσωματικά καθίσταται ανίκανη για σέξ, που χτίζει τείχη ψέματος και όλα αυτά μόνο και μόνο για να βρεθεί με τον εραστή ( σε πάρτυ μασκέ ). Δραματικές καταστάσεις με δόσεις ειρωνείας, τραγωδίες της καθημερινότητας με κωμικά στοιχεία.
Η απόρριψη βιώνεται κυρίως από αυτόν που απορρίπτεται. Αν όμως αυτός κατανοήσει το μηχανισμό που λειτουργεί κοινωνικά πίσω απ'την απόρριψη, θα μάθει να μην επηρρεάζεται και έτσι αυτόματα δε θα απορρίπτεται. "Ένας Έλληνας κάνει ο,τι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα επιθυμία και πραγματικότητα", λέει ο Νίκος Δήμου, το οποίο το θεωρεί ως την επιτομή της ελληνικής δυστυχίας. Επομένως, θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι; Ας απορρίψουμε την απόρριψη και ας αποδεχτούμε την παράσταση αυτή.
Ιωάννης Θωμαδάκης
