"...Τη μάνα σου δεν μπορέσαμε να τη βοηθήσουμε - εσένα, όμως, ναι. Σε προστατέψαμε ώσπου να βγεις απ'τ' αβγό. Σου χαρίσαμε όλη μας τη στοργή, χωρίς να θέλουμε ποτέ να σε κάνουμε γάτο. Σε θέλουμε γλάρο, κι έτσι σ'αγαπάμε. Νοιώθουμε πως κι εσύ μας αγαπάς, πως είμαστε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, κι είναι καλό να ξέρεις πως μαζί σου μάθαμε κάτι για το οποίο καμαρώνουμε: μάθαμε να εκτιμούμε, να σεβόμαστε και ν'αγαπάμε ένα διαφορετικό πλάσμα. Είναι πολύ εύκολο ν'αποδέχεσαι και ν'αγαπάς αυτούς που είναι σαν κι εσένα, αλλά πολύ δύσκολο κάποιον που είναι διαφορετικός - κι εσύ, μας βοήθησες να το κατορθώσουμε. Είσαι γλάρος, και πρέπει να ακολουθήσεις τον προορισμό των γλάρων. Πρέπει να πετάξεις. Όταν θα τα καταφέρεις, Καλότυχη, σε βεβαιώνω πως θα 'σαι ευτυχισμένη, και τότε, τα αισθήματά σου για μας, και τα δικά μας για σένα, θα 'ναι πιο έντονα και πιο όμορφα, γιατί θα 'ναι μια αγάπη ανάμεσα σε εντελώς διαφορετικά πλάσματα".
"Ναι... αλλά φοβάμαι να πετάξω" έκρωξε η Καλότυχη και μαζεύτηκε.
"Όταν θα γίνει αυτό, θα 'μαι μαζί σου. Το υποσχέθηκα στη μητέρα σου" νιαούρισε ο Ζορμπάς και της έγλειψε το κεφάλι.
"Μα η μικρούλα του η καρδιά
- καρδιά ακροβάτη -
τίποτα δε λαχταρούσε πιο πολύ
απ'αυτό το τρελόβροχο
που σχεδόν πάντα φέρνει αέρα
που σχεδόν πάντα φέρνει ήλιο"
Μπερνάρδο Ατσάγα
"Εντάξει, γάτε. Τα καταφέραμε" είπε αναστενάζοντας.
"Ναι" νιαούρισε ο Ζορμπάς. "Στο χείλος του κενού κατάλαβα το πιο σημαντικό."
"Α, ναι; Και τι είναι πιο σημαντικό" ρώτησε ο άνθρωπος.
"Πως πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει" νιαούρισε ο Ζορμπάς.
