"Το μεταπολεμικό μοντέλο εδραιώθηκε μέσα από συνεχείς δανεισμούς. Ο δανεισμός έγινε τρόπος ζωής, έφερε την οικονομική ευημερία, συνέβαλε στην ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, αλλά ανέδειξε σε τέχνη τη νωθρότητα του ατόμου. Θα δανειστώ και θα σπρώξω τη ζωή μου, έλεγε το κράτος. Ομως ο δανεισμός μέσω της συσσώρευσης των χρεών έγινε δυνάστης και απειλή για την αυτονομία των κρατών και συν τοις άλλοις, προπομπός μιας άγριας λιτότητας διαρκείας. Ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Αταλί, μέσα από το βιβλίο του «Παγκόσμια κατάρρευση σε δέκα χρόνια;» αναφέρεται στην ιστορία του χρέους, ξεκινώντας θεολογικά: από το χρέος προς τον Δημιουργό. Δανείζομαι σημαίνει έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Χρεώνομαι σημαίνει ότι έχω το κουράγιο να αγκαλιάσω το μέλλον, λέει ο Αταλί, θέλοντας ίσως να επισημάνει ότι το λίγο χρέος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αλλά και κάτι ακόμη: η ζωή απαιτεί ρίσκο όχι μόνο για να αποκτήσει νόημα, αλλά και για να γίνει ανταποδοτική. Ούτε όμως ο Αταλί, αλλά ούτε όλοι οι Αταλί της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν στα χέρια τους το καινούργιο εργαλείο. Αυτό που θα κόψει τις γέφυρες με το νωθρό παρελθόν και θα σκαλίσει το καινούργιο αποτύπωμα. Το δυναμικό μοντέλο του μέλλοντος."
Απόσπασμα από το άρθρο της Ρίτσας Μασούρα στα "Πρόσωπα" της Καθημερινής, 30-4-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου